Jako decydent żyjesz z dwóch rzeczy: z mówienia oraz z myślenia. Dziś zajmiemy się tym ostatnim. Parafrazując aforyzm Stanisława Leca, nie wystarczy nam, by mówić do ludzi, musimy jeszcze mówić do rzeczy.
Czy zadawanie pytań to kluczowy element procesu myślenia? Tak. Ale rozum przeciętnego dorosłego człowieka jest zasypany odpowiedziami, opiniami i poglądami. Szczególnie podczas spotkań, narad, wystąpień można zaobserwować tzw. zachowania dziecka w okresie wczesnoszkolnym. Wypowiedzi są po prostu nader często obklejone bezmyślnymi gotowcami. Rozum człowieka zwyczajnie chce się popisać i recytuje zaczerpnięte treści w nieskończoność. Informacje tylko odtwarza, obwieszcza coś lub, jak mawiają fachowcy, opróżnia się, co paradoksalnie może wskazywać tylko na… obstrukcję.
Sporo osób mruży wtedy oczy, a niektórzy je wręcz zamykają. By niewzruszenie, acz poprawnie wypowiadać pełne kwestie. Czy to są objawy procesu myślenia? Niestety, nie. Ma to coś wspólnego z przypominaniem sobie treści, ale to zjawisko nazywam autohipnozą. Warto je świadomie obserwować.
Chciałbym zaznaczyć, że wśród tych, którzy zamierzają się uporać z tą przeszkodą lub przez nią przeszli, nie ma podziału na lepszych i gorszych. Istnieje tylko podział na świadomych i nieświadomych. To trochę jak z pewnym powiedzeniem z użyciem angielskiego słowa „think”. Dawniej oznaczało ono to samo, co wątpić, zadawać pytania o identyfikację, wyróżniki i spójność. W zasadzie słynne powiedzenie „myślę, więc jestem” mogłoby, idąc moim wcześniejszym tropem, współcześnie brzmieć „wątpię, więc jestem obecny…”.
I tak dochodzimy do sedna tego, jak i następnych moich tekstów. Każdy z nich ma ważne zadanie: zaprosić do świata „uważnego mentoringu”, którego piewcą jestem od lat.
Jaka jest zatem rola mentora? Istotnymi jej wyróżnikami – w przeciwieństwie do ról rodzica, coacha, terapeuty czy pedagoga – są:
– sprowadzanie do brzegu, na ziemię;
– zamiana marzeń, porażek oraz złych wyborów na wnioski, decyzje oraz nową świadomość;
– oraz rozbijanie iluzji i urojeń.
Idąc dalej: jeżeli mentor ma być wsparciem dla decydenta, jego rola zasadza się na dwóch filarach.
Po pierwsze: na uważnej obecności, co oznacza, że ani nie przyklejamy się do danej sprawy (naszym sercem), ani od niej nie uciekamy (naszym rozumem), czyli nie zawieszamy się na człowieku i jego namiętnościach, wizjach, problemach oraz celach. A po drugie: prowadzimy dialog w pytaniach, ale o naturze wątpiącej – na jedno twierdzenie mamy minimum jedno przenikliwe pytanie.
W uproszczeniu mentor to zwyczajnie mistrz w jakiejś dziedzinie, a mentoring to relacja mistrz – czeladnik, uczeń lub jej pochodne. Rola coacha, terapeuty jest zatem zupełnie inna. Dla przykładu weźmy polskie marki, które coś znaczą w świecie. To mistrzowie. Warto więc zadać kilka pytań czeladnika: Czego od nich możemy się nauczyć? Z czym ich twórcy toczyli największe bitwy? Co namierzali na osi czasu? Czego nie tolerowali? Czego nie wiedzieli? A co wiedzą teraz? To ważne pytania. I należy je zadawać, wątpić, by móc analizować i podejmować własne decyzje viagra offiziell kaufen. Dla siebie.
Dodałbym jeszcze, że obecnie wiele uwagi poświęca się marzeniom, czyli marce – nie tylko już osobistej, ale i polskiej. I jej wyjściu w świat. Proponowałbym w ramach sprowadzania na ziemię więcej rozmów publicznych: o wyborach i decyzjach, bo to jest naprawdę trudne. O zamianie konkretnych porażek i błędów na konkretną wiedzę, na wnioski, które prowadzą znowu do konkretnych decyzji. Oraz o iluzji, że jak sobie nie poradzimy, to na świecie jest ktoś, kto nam pomoże…
W końcu sięgnijmy po amerykańskiego ekonomistę Roberta Reicha, który zostawił wiele twardych orzechów do zgryzienia, jak ten: „Kiedyś obowiązywała zasada, że najgorsze, co można było o kimś powiedzieć, to że się sprzedał. Dziś najgorsze, co można o kimś powiedzieć, to, że jest nie do sprzedania…”.
Felieton ukazał się w magazynie Businessman.pl (listopad 2015).